Maniak
Je ken wel zeggen dat je naar Afrika wilt, of naar China. Ouwe gebouwen bekijken en leeuwen zien, maar aan het slot van het liedje wil je altijd naar huis. Ik ben al thuis. Niet weggeweest ook. Dat scheelt je een bak geld en een hoop gelazer onderweg. Ik hoor dat wel es van die maten van me die zich als vrachtwagenchauffeur de klere werken. Files, kapotte autobanden, mot je weer naar een garage, ken je niet uitleggen wat er aan de hand is omdat je niet weet wat klapband is in zo’n Turkentaal.
Nee hoor, geef mij maar mijn eigen buurtje; ik ken alle winkels hier, de sigarenboer… Taba.sartikelen staat er op het luifel. Al jaren. Als kind vroeg ik me wel eens af wat sartikelen waren, dat was voor mij hetzelfde als testikel, manicure, maniak… van die Taikwando-woorden, die er alles aan doen dat je ze niet ken, met van die dansende bewegingen. Zodat je betoverd wordt door de dans en vergeet dat je in elkaar gemept ken worden. Ja, ik ben een rare hoor, maar zo zie ik dat dan voor me, van die hupsende woorden, die je … baf… in elkaar slaan. Heel veel van die woorden verliezen hun macht, zo zie ik dat, als je ze eenmaal ken. Zoals ‘testikel’, dat is gewoon je kloten, eentje dan, en manicure, dat doet Bren met d’r nagels dus dat is gewoon heel lang wachten voor de deur, veel sjekkies roken en wachten tot zij met weet ik veel wat voor rotzooi op d’r nagels weer naar buiten komt. Nou ja, zij vindt dat mooi dus wat ken je d’r van zeggen hè. Alleen ‘Maniak’, ja, dat was een woord dat eigenlijk wel hard aankwam toen Brenda dat tegen mij zei. Een woord waarbij de klap juist in de betekenis zit, als je begrijpt wat ik bedoel. Omdat het zo’n dansend woord is, net als ‘salmiak’. Dat haalde ik als kind trouwens hier, in ‘Het zonnetje’. Toen was het nog gewoon een snackbar, nu heet dat een hapsalon. Maar ja, je ken er nog hetzelfde krijgen als altijd, dus ze doen maar hoor.
Mij maken ze niet gek. Ja, zwart-wit en ballen uit de kauwgomballenautomaat. Dat je d’r een kwartje instopt… toen had je die eurozooi nog niet… en dat je niet precies weet wat eruit komt. Dat je leert dat met je gedachten te sturen. Dat je “rood” denkt en dat er dan een rode bal uitkomt. Wat je dan voelt in je lijf. Als het klopt. Ik ken dat niet goed uitleggen, maar het lijkt of iemand in je buik een kachel aansteekt die je hele lijf verwarmt. Eerst alleen je buik, maar dan ook je rug en je hoofd en je kloten. Dat is gewoon, ja, geluk. Ik ken het niet anders noemen. Dat is voor mij nou geluk. Ja, en dan ken Brenda wel zeggen: Maniak. Maar ik moet toch zeker zelf weten wat ik met die vieze stinkeuro’s doe? Het gaat me niet om het geld. Ik win vaak zat niks als ik bij ome Dirk en tante Ali…. O, sorry, die hebben dat café, daar op de hoek… als ik dus bij ome Dirk en tante Ali achter de machine zit. Nee, het gaat me om dat gevoel, als ik het goed heb, als ik gelijk heb. En dat snapt zo’n wijf niet, he. Dat gevoel. Nee, daarvoor hoef ik niet naar China hoor, of naar Afrika, mij niet gezien.